Siedem.

Ten trening strasznie się dla niego ciągnął, mimo , że był krótszy niż zwykle. Wszystko przez jego spięcie z Thomasem. Trener nie mógł znieść ich ciągłych uszczypliwości i gniewnych spojrzeń. Kazał im obu rozwiązać konflikt do jutrzejszego treningu. Jednak żaden z nich nie miał zamiaru tego robić. Byli zbyt uparci i przepełnieni pychą żeby chociaż porozmawiać. A było o czym. Skoczkowie jednak woleli rozejść się w przeciwne strony, nawet nie zamieniając ze sobą słowa. Tacy już byli. Każdy z nich zawsze czekał na ruch tego drugiego. Gregor udał się w stronę mieszkania dziewczyn. Chciał wyjaśnić z Kat sprawę zdjęcia, które pokazał mu Thomas. Nie mieściło mu się w głowie, że dziewczyna, którą pokochał, była na tyle wyrachowana żeby zrobić takie świństwo Alice. Głównie o nią mu chodziło, bo dobrze wiedział, że on z Morgensternem się pogodzą. Zawsze tak było. Wiedział jednak, że sprawa z Morgim i Schwarz nie będzie taka łatwa do rozwiązania. I wszystko przez Katerinę, która podobno jest najlepszą przyjaciółką Ali. Nie wiedział o co chodziło Hoffmann. Czy była to jakaś zemsta? Czy po prostu chciała podłożyć brunetce świnię? Sam nadal nie mógł tego pojąć. Wiedział jednak, że to z Kateriną musi porozmawiać. Miał nadzieję, że porozmawia z nią i przemówi jej do rozumu. Bo czy warto tracić długoletnią przyjaźń dla głupoty?

~***~

Przeczuwał, że Schlierenzauer nie pójdzie po treningu do domu. Musiał go sprawdzić, chciał wiedzieć, czy mówił prawdę. Przez cały trening myślał o tym co powiedział mu przyjaciel. Miał racje, to on pierwszy złamał ich odwieczną zasadę. Przecież dobrze wiedział co Gregor czuje do rudowłosej Kateriny. Mógł się powstrzymać i nie dopuścić do tamtego pocałunku. Ale nie zrobił tego. I w sumie sam nie wiedział dlaczego. Po prostu pozwolił wtedy Kat na zbyt dużo. Z drugiej strony to feralne zdjęcie. Bardzo chciał wierzyć w to co mówił jego powiernik, ale widział powodu, dla którego Hoffmann miałaby kłamać. I nagle go oświeciło. Przecież odrzucił ją, starał się zrobić to jak najdelikatniej, ale jednak dał jej kosza. A odrzucona kobieta jest w stanie zrobić wszystko. Tylko pytanie, czy byłaby w stanie posunąć się aż tak daleko, żeby niszczyć życie swojej przyjaciółki? Rozmyślając tak szedł cały czas za Gregorem. Zorientował się gdzie zmierzają i wiedział, że Schlieri bynajmniej nie szedł w odwiedziny do Michaela. Kiedy skoczek pukał do drzwi, on stał schowany za drzewem i obserwował, musiał widzieć po co brunet tutaj przyszedł. Otworzyła mu Alice. Na widok Gregora uśmiechnęła się promiennie i ucałowała jego policzek. Thomas widział na jej twarzy radość. I nagle coś w nim wybuchło. Przecież to na jego widok miała się cieszyć. To jego miała całować w policzek. Skoczek nie wytrzymał. Wybiegł ze swojej kryjówki i ruszył w stronę wchodzącej do domu pary. Podbiegł do chłopaka i energicznych ruchem uderzył do w twarz. Gregor zatoczył się, ale nie upadł. Z nosa zaczęła lecieć mu krew, ale Morgenstern na tym nie skończył. Uderzył go jeszcze raz rozcinając mu wargę. Wykonał kolejny zamach i tym razem podbił chłopakowi oko. W tym momencie stanęła przed nim zapłakana Alice. Na jej widok wstrzymał rękę w połowie ciosu.

     - Co Ty wyprawiasz? Bijesz swojego najlepszego przyjaciela! Thomas co się z Tobą dzieje? Myślałam, że jesteś inny. Jak widać się pomyliłam. Odejdź stąd! Nie chcę Cię więcej widzieć!

Te słowa były niczym tysiąc sztyletów wbitych w serce. Nie spodziewał się takiej reakcji dziewczyny. Dopiero kiedy spojrzał w jej zapłakane oczy i zobaczył w nich strach, zdał sobie sprawę z tego jakim jest idiotą. Nie wiedział, co może powiedzieć w tej sytuacji. W tej chwili podbiegł do nich Michi. Widocznie musiał usłyszeć odgłosy walki.

     - Co tu się dzieje? Thomas do cholery jasnej coś Ty narobił?! – Hayböck był wyraźnie zaniepokojony całym zajściem. – Morgenstern idziemy do mnie. Chyba ktoś musi z Tobą porozmawiać. Alice zajmiesz się Gregorem?

     - Poradzę sobie sam, nic mi nie jest – Schlierenzauer próbował protestować, jednak wyglądał koszmarnie.

     - Oczywiście, że się nim zajmę. Chodź Gregor – Alice nie dała za wygraną i zaprowadziła chłopaka w głąb domu.

~***~

Kiedy brunet siedział na kanapie, ona szukała w kuchni apteczki. Szybko ją znalazła i udała się do salonu.

     - Wiesz, że dałbym sobie sam radę?

     - Możesz na chwilę przestać gadać? Próbuję opatrzyć twoją wargę, ale ciężko się to robi, kiedy non stop marudzisz.

     - Ja nie marudzę! Tylko mówię, że nie musisz tego robić.

     - A czy ja powiedziałam, ze robię to bo muszę? Robię to bo chcę. I przestań wreszcie.

     - Przepraszam. Masz rację. Dziękuję Ci.

     - No tak lepiej.

Dziewczyny cały czas opatrywała rany Schlierenzauera. Cały czas dręczyło ją jedno pytanie.

     - Mogę Cię o coś zapytać?

     - Jasne. 

     - Dlaczego się nie broniłeś? Przecież oboje wiemy, że mogłeś oddać Thomasowi, a Ty nawet się nie cofnąłeś.

     - Odpowiedź jest prosta. Po prostu nie umiałem go uderzyć. Alice, on jest moim przyjacielem. Nie potrafię zliczyć ile razy uratował mi tyłek, zawsze mnie wspierał i doradzał. Był, gdy go potrzebowałem. Nie da się tak po prostu przekreślić przyjaźni.

     - Zaimponowałeś mi Schlierenzauer.

     - Oj moja droga, jeszcze nieraz Ci zaimponuję. Taki już jestem.

     - Tak. A Twoja skromność po prostu powala – Alice roześmiała się, ale nie był to sposób w jaki zawsze się śmiała,

     - Alice, co się dzieje? – Gregor zauważył zachowanie Alice.

     - Wszystko jest w porządku.

     - Alice, nie jestem ślepy.

     - Szczerze? Wszystko jest do dupy. Nie wiem co dzieje się z Kat. Ostatnio nie mogę się z nią dogadać. Chłopak, w którym się zakochałam bije swojego przyjaciela, a ja nie wiem co mam ze sobą zrobić – po twarzy dziewczyny zaczęły spływać kolejne już tego dnia łzy.

      - Hej, Alice – Gregor delikatnie przytulił zapłakaną Schwarz. – Wszystko się ułoży. Potrzeba na to tylko czasu. A o Thomasa się martw. Michi z nim porozmawia i ja też z nim pogadam. Jemu też potrzeba czasu – chłopak delikatnie otarł potoki łez z twarzy Ali.

      - Dziękuję Gregor – powiedziała Alice i jeszcze bardziej przywarła do umięśnionego ciała skoczka.

~***~

     - Thomas wytłumacz mi do cholery co Ty wyprawiasz? – Hayböck starał się wyciągnąć cokolwiek ze skoczka.

     - Jestem kompletnym idiotą Michael. Pobiłem mojego najlepszego kumpla, bo przyszedł do domu dziewczyny, w której się zakochałem. Michi dla mnie już nie ma ratunku. Myślałem, że ona może pomóc mi się zmienić, ale mnie już się nie da zmienić. Już zawsze będę tym cholernym dupkiem, który rani wszystkich, którzy cokolwiek dla niego znaczą.

     - Czegoś Ty się naćpał? Nie wiem co bierzesz, ale zmień dilera, bo Ci nie służy. Z Gregorem na pewno się pogodzicie, bo zawsze się godzicie. Jeśli chodzi o Alice, to walcz chłopie. Kochasz ją, a ona jest naprawdę fantastyczną dziewczyną. Nie pozwól jej zniknąć z twojego życia. A jeśli chodzi o to Twoje głupie gadanie, że ranisz wszystkich i te inne paplaniny, to wsadź dupę w samochód, jedź do Lilly i zapytaj kim dla niej jesteś. Bo kiedy ostatnio z nią rozmawiałem, mówiła, że ma najlepszego tatę na świecie. To teraz się ogarnij idź do Gregora, pogódź się z nim, potem kup kwiaty i jedź do Alice. Wytłumacz się, powiedz co czujesz i ogarnij swoje zachowanie.

      - Masz rację. Dzięki Michael.

      - No to leć już i niech Ci więcej nie widzę w takiej sytuacji. 

Hej Kochane!!!

Wybaczcie nam, że rozdział jest spóźniony, ale niestety nie miałyśmy czasu, żeby dodać go szybciej. :C

I co powiecie na trochę agresji? 

Pozdrawiamy 

Kolorowa Biel <3

Szalona Fanatyczka <3