Pięć.

Bardzo dobrze rozmawiało jej się z Gregorem, ale coś tknęło ją, żeby ruszyła się z miejsca. Szła w stronę łazienek. Nie wiedziała dlaczego, po prostu czuła, że powinna tam iść. Jednak nie takiego widoku się spodziewała. Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie widziała. Kat i Thomas? Choć w sumie, czego mogła się spodziewać? Katerina zawsze była od niej ładniejsza i wiedziała, jak zakręcić się wokół mężczyzny. Alice nie uważała, że rudowłosa zdradziła ją swoim zachowaniem. Przecież nic jej nie powiedziała o wszystkim co wydarzyło się między nią, a Morgensternem. Do blondyna też nie żywiła urazy. Przecież sama go odrzuciła. Poza tym, wiedziała jaki jest. Ale chyba mimo to, chciała wierzyć, że prawda jest inna. Pragnęła, żeby był taki, za jakiego go uważała. Znała go bardzo krótko, ale miała wrażenie, że to, co mówią o nim ludzie, nie jest prawdą. Wierzyła, że jest on tym czarującym blondynem, który wtedy coś jej obiecał. Ale przecież to było po imprezie. Dobrze wiedziała, że na pewno coś tam wypił. Teraz zdała sobie sprawę z tego, że on może nawet nie pamiętać tamtego momentu.

Odwróciła się i odeszła, zanim para, którą obserwowała zaczęła się całować. Wiedziała, że nie zniosłaby tego widoku. To byłoby zbyt wiele. Skierowała się w stronę stolika, przy którym siedział Schlierenzauer. Stwierdziła, że zabierze swoje rzeczy i pójdzie do domu. Nie miała ochoty dalej siedzieć w tym towarzystwie. Nigdy nie była dobra w ukrywaniu uczuć i wiedziała, że nie potrafiłaby udawać, że to co widziała ją nie zabolało. Czuła, że potrzebuje wejść do swojego pokoju i wypłakać to wszystko. Jednak to wszystko ją bolało. Czuła, że sama gubi się w tym wszystkim.

     - Gregor, ja już pójdę.

     - Stało się coś? – chłopak był wyraźnie zaniepokojony.

     - Nie, po prostu rozbolała mnie głowa. Wrócę do domu, położę się i na pewno mi przejdzie – nie mogła powiedzieć chłopakowi prawdy.

~***~

     - Poczekaj, odprowadzę Cię, powiem tylko Thomasowi, że wychodzimy – brunet nie pozwolił jej dojść do słowa i od razu ruszył w stronę łazienek. Nie wiedział, że to co tam zobaczy złamie mu serce. Zobaczył, jak jego najlepszy przyjaciel całuje jego dziewczynę. Miał wrażenie, że w tym momencie jego świat legł w gruzach. Nie spodziewał się tego po Morgensternie. Nie mówił blondynowi, ile Kat dla niego znaczy, ale zawsze obaj przestrzegali zasady, że nigdy nie będą podrywać dziewczyny przyjaciela. To była w sumie jedyna zasada, jakiej kiedykolwiek się trzymali.

Pomyślał, że nie będzie im przeszkadzał. Po prostu odwrócił się i odszedł w kierunku czekającej na niego Alice.

~***~

Nie wiedział dlaczego pozwolił się pocałować. Przecież to do Alice poczuł coś, co wydało mu się wyjątkowe. Było coś w jej oczach, uśmiechu. Ujmowała go jej nieśmiałość. Wiedział, że ona jest po prostu inna niż wszystkie.

Kiedy tylko otrząsnął się z szoku, odsunął się od Kateriny.

     - Kat, my nie powinniśmy… - blondyn po prostu zaczął się jąkać.

     - Dlaczego? – dziewczyna zaczęła zmysłowo szeptać mu do ucha. – Przecież nie robimy nic złego – powiedziała i znów próbowała złączyć ich usta w pocałunku, lecz tym razem mężczyzna na to nie pozwolił.

      - Dlatego, że Ty jesteś z Gregorem, a ja kocham Alice – nie spodziewał się, że to powie. Wcześniej nawet w myślach nie nazwał tak tego uczucia.

      - Och Thomas, nie oszukujmy się, oboje wiemy, że miłość nie istnieje. To tylko złudzenie, w które wierzą nastolatki – rudowłosa dosłownie wieszała się na szyi chłopaka, co strasznie go męczyło. Miał dość nachalności z jej strony.

     - Katerina, proszę, zrozum, my po prostu do siebie nie pasujemy – próbował odrzuć ją najdelikatniej jak umiał. Jednak to wyraźnie nie podziałało.

     - Jeszcze tego pożałujesz – powiedziała i wymierzyła Morgensternowi siarczysty policzek, po czym wyszła z kawiarenki. Zupełnie się tego nie spodziewał. Ale nie mógł niczego zrobił. Zaplątał się w to wszystko i nie wiedział jak ma wybrnąć.

~***~

Oboje szli w ciszy, trawiąc wszystko co miało miejsce tego paskudnego dnia. Odbiło się to na nich obojgu równie mocno. Gregor czuł, że Alice widziała to samo co on, i że to było powodem jej wyjścia. Wiedział, że dobrze zrobił idąc razem z nią. Doskonale ją rozumiał. Wiedział, że nie byłby w stanie siedzieć tam dalej i rozmawiać z nimi, jak gdyby nigdy nic. Czuł też, że brunetkę dręczyło to samo uczucie.

Kiedy podeszli pod jej dom, zaprosiła go na herbatę. Chętnie przystał na tę propozycję. Wiedział, że jeśli pójdzie teraz do domu, to skończy ten dzień upijając się. Chciał tego uniknąć. Poza tym nie chciał być sam. Czuł, że Alice świetnie go rozumie i że rozmowa z nią da mu wiele więcej, niż zatopienie smutku w alkoholu.

Siedzieli w salonie, trzymając w dłoniach parujące kubki. Schlierenzauer w końcu nie wytrzymał.

     - Wcale nie bolała Cię głowa, prawda? Po prostu widziałaś to co widziałem i ja – nie był w stanie nic więcej powiedzieć, bo obraz, który wywoływał u niego tak ogromny ból stanął mu przed oczami.

     - Wiedziałam, że się domyślisz – brunetka niepewnie spojrzała na twarz chłopaka. – Ciebie zabolało to tak samo mocno, jak mnie.

      - Tak – wiedział, że nie było to pytanie, lecz mimo to odpowiedział.

      - Życie jest okropne – tylko tyle udało jej się powiedzieć, zanim potok łez zaczął spływać po jej twarzy. Chłopak przysunął się i mocno ją przytulił. Wiedział, że cokolwiek by powiedział, nie uśmierzyło by to bólu. Więc po prostu był obok. Pozwolił jej wypłakać wszystkie łzy i uspokoić skołatane nerwy. Sam też odczuwał większą ulgę trzymając ją w ramionach. Czuł zrozumienie z jej strony, kiedy wtuliła się w jego umięśnione ciało. On potrzebował tego tak samo mocno, jak ona. Oboje pomagali sobie nawzajem w tym momencie słabości, mimo, że ledwie się znali. Czuli, że teraz tylko razem mogli się z tego podnieść. Może nie było to coś wielkiego, w końcu Thomas i Kat się tylko całowali, choć Alice i Gregor  nie wiedzieli, jak to wszystko dalej się potoczyło, ale ten pocałunek cholernie bolał. Siedząc tak razem na kanapie, wiedzieli, że rodzi się między nimi jakaś więź, ale ani Schlierenzauer, ani Schwarz nie wiedzieli, czym jest ta więź.

~***~

Była wściekła. Nic nie potoczyło się po jej myśli. Chciała zaciągnąć Thomasa do łóżka, ale on kocha Alice. Ble, ble, ble. Już kiedyś nasłuchała się bzdur o tej cholernej miłości. Sama dobrze wiedziała, że ona nie istnieje. Skoro ona przez 24 lata swojego życia nigdy jej nie zaznała, to ta miłość nie istnieje. Po prostu jej nie ma. Nie wiedziała, co zrobiła źle. Miała wrażenie, że plan idzie tak jak chciała. Mogła nawet powiedzieć, że Alice i Gregor jej w tym pomogli znikając. Ale nie. Thomas cały czas gadał o tym całym uczuciu, a ona miała już tego dość i wyszła. Poszła do najbliższego baru i wypiła trzy drinki na poprawę humoru. Stwierdziła, że pójdzie do domu i odpocznie. Była zmęczona tym całym myśleniem o dzisiejszym dniu. Wchodząc do domu nie myślała, że los tak się do niej uśmiechnie. Weszła do swojego salonu i zobaczyła tam śpiących na kanapie Gregora i Alice.

     - No proszę, proszę. Tak się bawią jak nikt nie widzi – mówiła sama do siebie.

~***~

Zdziwiło go, że Alice i Gregor gdzieś razem wyszli. Nie wiedział co ma o tym myśleć. Jednak nie podejrzewał ich o nic. Na pewno nie zrobiliby nic. Przecież dobrze znał Gregora i wiedział, że zawsze przestrzegał tej jednej, złotej zasady. Wiedział, że musi na chwilę zapomnieć o tej chorej sytuacji. I wiedział, że może to zrobić jedynie w towarzystwie jednej, cudownej damy. Lilly. Tylko ona mogła na chwilę pozwolić mu zapomnieć. Wsiadł w swoje auto i ruszył w stronę mieszkania Kristiny. Kiedy bawił się wraz z córeczką, usłyszał dźwięk swojego telefonu. Odczytał sms-a i po prostu go zatkało. Był on od Kateriny.

„ Zobacz jak Twoja Święta Alice się bawi, gdy Ciebie nie ma obok” , a w załączniku było zdjęcie śpiących na kanapie Alice i Gregora…  

_________________________________________

Hej Kochane!!!

Lecimy do Was z 5 rozdziałem. :)

Przepraszamy za spóźnienie, ale miałyśmy małe problemy z prądem. :/

Pozdrawiamy i życzymy miłego czytania. :)

Kolorowa Biel <3

Szalona Fanatyczka <3