Dwa.

   Przewracała się z boku na bok. Głośna muzyka nie dawała jej zasnąć. Jej ciężkie powieki bezwładnie opadały, ale dźwięki dochodzące z sąsiedniego domu nie pozwalały, by oddała się w ramiona Morfeusza. Przyłożyła do głowy poduszkę i przycisnęła ją najmocniej jak potrafiła, ale nawet ona nie potrafiła stłumić tego jazgotu.
   Usłyszała jak drzwi otwierają się z hukiem. Wydostała się spod kołdry i zauważyła Katerinę.
   – Alice, musimy coś z tym zrobić. Ja już tak dłużej nie wytrzymam! – poskarżyła się opadając na łóżko współlokatorki.
   – Ale co chcesz zrobić? –  brunetka przesunęła się, by zrobić miejsce przyjaciółce.
   – Zrobię wszystko, bylebym mogła się wyspać. Jest pierwsza w nocy! – Kat uniosła ręce ku górze. Alice przygryzła wargę pieczołowicie nad czymś rozmyślając, aż w końcu z jej gardła wydostały się słowa:
   – Daj spokój. Sama powiedziałaś, że jest pierwsza w nocy, ile może potrwać jeszcze ta impreza? Godzinę?
   – Ty chyba nigdy na imprezie nie byłaś. Ostatnio wróciłyśmy znacznie później – zauważyła wstając z łóżka. – Chodź – machnęła ręką.
   – Dokąd?
   – Uciszyć tego kretyna. Od tej kociej muzyki szału można dostać – Katerine przewróciła teatralnie oczyma.
   – Chyba żartujesz?! – Alice uniosła głos, a ciśnienie, które jej podskoczyło na słowa koleżanki, nie pozwoliło, by pozostała w łóżku, więc wyskoczyła z niego jak poparzona.
   – Nie. Ubieraj się, za pięć minut widzę cię w salonie – skwitowała i wyszła z pokoju Schwarz.
   Alice nie mogła uwierzyć, że jej przyjaciółka chce iść do domu jednego z sąsiadów i zrobić awanturę. To prawda, godzina była późna, a one zmęczone, ale czy to powód, by od razu robić takie zamieszanie? Niepewnie podeszła do szafy i wyjęła z niej dżinsy oraz koszulę. Nie spieszyła się z wkładaniem ubrań. Bała się konfrontacji, jakiej już za chwilę miała być świadkiem, a może i samą osobą zainteresowaną…

   Od zawsze była na uboczu. Nigdy nie starała się stwarzać sytuacji, by być na widoku. Wolała być w cieniu „gwiazd”. Wychowała się w sierocińcu. Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Nie miała nikogo prócz ich. Brunetka była zawsze wątpiącą w swe możliwości dziewczyną. Trudno było jej uwierzyć, że jest w stanie przenosić góry, gdy tylko tego zechce. Nieśmiałość towarzyszyła jej od dziecka i jak na razie nie miała zamiaru jej opuszczać.

   Gotowa wyszła z pokoju i skierowała swe kroki na parter domu, gdzie czekała już na nią lokatorka. Była ubrana w wąskie dżinsy, luźny T-shirt, krótką kurtkę dżinsową i jasne trampki. Włosy miała tak, jak wcześniej rozpuszczone. Alice zauważyła także, że jej koleżanka zdążyła już sobie zrobić makijaż. Pod tym względem ją podziwiała. Zawsze świetnie wyglądała. Podkreślone oczy, pomalowane usta, to właśnie taki wygląd charakterystyczny był dla Katerine. Z tego powodu brunetka często czuła się gorzej, ponieważ według swego mniemania nie była dostatecznie atrakcyjna, by dorównać rudowłosej.

   – No to idziemy – powiedziała Kat i pewnie ruszyła przed siebie.
   – Jesteś pewna? – brunetka nie ukrywała swojego zmieszania i niechęci. Mieszkały tu już bardzo długo i nigdy nie miały większych problemów z sąsiadami, więc po co sobie owe stwarzać?
   – Kochana – oczy Kat przeszyły sylwetkę Ali – nie mam zamiaru robić jakiegoś widowiska. Wyjdziemy na dwór, sprawdzimy kto jest tym wspaniałomyślnym człowiekiem, który nie daje nam spać po nocach. Pójdziemy do jego domu, kulturalnie zapukamy do drzwi i zapytamy czy mógłby ściszyć muzykę. To wszystko.
   – A co jeśli twoja prośba nie zostanie spełniona? – przeraziła się niebieskooka.
   – Wtedy odegram się nieco bardziej perfidnie – na jej twarzy zagościł kpiący uśmieszek, a przez oko przemknął błysk. Pociągnęła nadal nie przekonaną brunetkę za sobą i wyszły z domu.    Nie musiały się długo rozglądać. Tajemniczym sąsiadem okazał się Michael. Alice nie chciała ruszyć się z progu domu, ale Kat ponownie pociągnęła ją za sobą. Młoda Schwarz nieustannie przyglądała się z boku poczynaniom towarzyszki. Kiedy ta wcisnęła dzwonek Ali wzięła głęboki oddech.
   Nie musiały długo czekać, by ktoś otworzył im drzwi. Już po chwili w progu stał sam gospodarz.
   – Cześć Michi, jest sprawa – powiedziała z przesłodzoną słodkością ruda.
   – Co jest? – zapytał lekko się uśmiechając.
   – Możesz przyciszyć nieco muzykę? Nie możemy spać.
   – Och, wybaczcie. Nie sądziłem, że jest, aż tak głośno. Zaraz się tym zajmę – zapewnił.
   – Świetnie – odparła odwracając się do chłopaka plecami.
   – Chwila! – usłyszała za sobą. – Może chcecie się przyłączyć? – na te słowa Hoffmann zabłyszczały oczy. Ciemnowłosa koleżanka pokręciła jednak przecząco głową, a brwi uniosła ku górze, sprawiając, że na czole pojawiły się zmarszczki.
   – No chodź będzie fajnie – zapewniała nie przekonaną przyjaciółkę. – Tylko godzinkę – złożyła ręce.
   – Nie jestem pewna… – przygryzła wargę.
   – Oj przestań – zaśmiała się i zwróciła do sąsiada. – Jesteśmy na tak – oznajmiła entuzjastycznie. Chłopak nie odpowiedział nic, uśmiechnął się tylko i odsunął od drzwi, by dziewczyny mogły przekroczyć próg jego domu.

   Muzyka grała naprawdę głośno. Alice nie potrafiła pozbierać myśli w całość. Otaczało ją grono całkiem obcych jej ludzi. Dom Hayböcka, mimo że był ogromny, wypełniały tabuny ludzi. Wszędzie kręciło się wiele kobiet, które swymi obcisłymi i krótkimi sukienkami prowokowały mężczyzn. Nie minęła nawet chwila, gdy Katerine zniknęła z pola widzenia dziewczyny. Ta rozejrzała się, by odnaleźć przyjaciółkę, lecz jej wzrok nie potrafił wyłapać postaci kobiety.

   Westchnęła i skierowała się do aneksu kuchennego przy którym usiadła. Oparła głowę ręką i wyjęła z kieszeni spodni telefon. Chciała napisać do zagubionej lokatorki, że za chwilę idzie do domu, gdy poczuła, że ktoś przysiadł na krześle obok. Niepewnie podniosła wzrok do góry. Jej oczom ukazał się uroczy blondyn, o niebieskich oczach, na pierwszy rzut oka przypominających spokojny ocean.
   – Hej, nie wiedziałem, że tutaj jesteś – obnażył swoje zęby. Alice bardzo się zmieszała, ale nie chciała tego w żaden sposób okazać.
   – Przyszłam przed chwilą – niepewnie odwzajemniła uśmiech, spuszczając wzrok z mężczyzny i powtórnie utkwiła go w telefonie. Dłonie zaczęły jej się lekko pocić i musiała zapanować nad głosem, który w każdej chwili mógł się załamać.
   – Nie sądziłem, że jeszcze się spotkamy – kontynuował.

   – Ja też. Jak widać świat jest mały – spojrzała na niego z ukradka.
   – Zatańczysz? – wyciągnął dłoń ku niej. Dziewczyna biła się z myślami. Tak naprawdę bardzo chciała spędzić z Thomasem więcej czasu, ale coś podpowiadało jej, by tego nie robiła. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Szukając po raz drugi swoją przyjaciółkę jej wzrok zwrócił się na taras. Stała tam w towarzystwie Schlierenzauera. Oboje trzymali w dłoni papierowe kubeczki z drinkami. On stał śmiejąc się, tymczasem ona drugą dłonią masowała jego umięśnione ramie i szeptała mu coś do ucha. Thomas widząc wzrok Alice, spojrzał w miejsce, gdzie wpatrują się jej oczy. 

– Chyba się polubili – uśmiechnął się na widok dwójki.
   – Chyba tak – wyszeptała dziewczyna.
   – To jak? Zatańczysz? – ponowił pytanie. Ali oderwała wzrok od pary flirtującej na powietrzu i spojrzała na Morgensterna. Ich spojrzenia skrzyżowały się. Jego tęczówki wydawały się takie mądre, szczere i pełne sympatii do jej osoby. Uśmiech, który nie znikał z jego twarzy powodował, że czuła iż się roztapia. Zabrakło jej tchu. Serce zaczęło bić w niewytłumaczalnie szybkim tempie, a w głowie kłębiła się tylko jedna myśl, której nie potrafiła zatrzymać dla siebie.
   – Tak, zatańczę z tobą Thomas – odparła w końcu. Chwyciła jego dłoń i pomaszerowała z nim na parkiet.

________________________________________________

Hej Kochane! :*
Lecimy już z dwójeczką.
Rozdział pisany w strasznym natłoku obowiązków, ale mamy nadzieję,że podołałyśmy Waszym oczekiwaniom. ;) 

Jak myślicie, jak potoczą się dalsze losy naszych bohaterów?
 

Kolorowa Biel <3
Szalona Fanatyczka <3